Το νόημα των φοιτητικών εκλογών. Μια χιουμοριστική ματιά και ένα μήνυμα στους μικρότερους φοιτητές και φοιτήτριες.

Νικήτρια των φετινών εκλογών με το εκκωφαντικό ποσοστό του 68,3%, αναδείχτηκε η δαπ! 2η δύναμη η πκσ με 15%, 3η η εακο με 9,5%, 4η η αρεν με 4.1%, ενώ υπήρχαν και 9 λευκές ψήφοι και 11 άκυρες σε σύνολο 324 ψηφισάντων (κάθε χρόνο και λιγότεροι). Η πασπ δε συμμετείχε φέτος στις εκλογές.

 
Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα. Τα προηγούμενα χρόνια μετά από μια τέτοια μέρα συνήθως ήμουν γεμάτος απορίες και συχνά μου ήταν δύσκολο να ησυχάσω μέχρι να φτάσει η επόμενη μέρα. Ήμουν θυμωμένος επειδή τις-τους υποτιμούσα, δε μου άρεσε το επηρμένο ύφος και το στυλ των παιδιών στη δαπ και εν ολίγοις θεωρούσα πολλούς από αυτούς ύπουλους και βλάκες. Λίγα χρόνια μετά όμως έχοντας περάσει δίπλα τους πιο πολλές πια στιγμές στις κλινικές, στα τραπεζάκια στο υπόγειο και στα συνδικαλιστικά όργανα, συνειδητοποίησα πως έπεφτα έξω και πως αν δε μου άρεσε κάτι σε αυτούς τότε ήταν δικό μου πρόβλημα. Επειδή κυρίως έκρινα τους ανθρώπους επιφανειακά βάσει εμφάνισης και πολιτικών πεποιθήσεων και αυτά τα κριτήρια ήταν πολύ ρηχά. Μα τώρα η γνώμη μου έχει αλλάξει εντελώς αφού αποφασίζοντας να αφήσει κανείς τις προκαταλήψεις του στην άκρη, το βλέμμα του γίνεται καθαρότερο και παρατηρεί περισσότερο όπως είναι τα πράγματα, παρά όπως θέλει να τα βλέπει ο ίδιος, προβάλλοντας τις γενικότερες απόψεις που έχει στους άλλους.
Μερικά πράγματα είναι κραυγαλέα και τα διακρίνει εύκολα όμως κανείς. Τα ακριβά ρούχα και ο κοινός τρόπος ντυσίματος των αγοριών της δαπ, η προσεγμένη εμφάνιση των κοριτσιών που φροντίζουν να δείχνουν όμορφες, η ανταγωνιστική στάση τους κατά την καταμέτρηση σε ένα άδειο αμφιθέατρο που το 70% ανήκουν των ατόμων σε αυτό ανήκουν στην ίδια παράταξη. Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου καθώς και άλλα σημάδια της γλώσσας του σώματος, από τον τρόπο που καπνίζουν και το ουίσκι που έπιναν χθες, μέχρι τον τρόπο που εκφράζονται και στις πλάκες ακόμη που κάνουν και τα σεξουαλικά υπονοούμενα, είναι ενδείξεις της ανάγκης του ανθρώπου να νιώθει πως δεν είναι λιγότερο σημαντικός από τους άλλους, να νιώθει πως έχει αξία και να ανήκει κάπου. Γιατί χρειάζεται καμιά ή κανείς να έχει τεράστιο κουράγιο και αυτοπεποίθηση ώστε να είναι ο εαυτός του. Χρειάζεται να έχει αποδεχτεί τελείως τον εαυτό του για να μην χρειάζεται την έγκριση των άλλων και να μην προσαρμόζεται αναλόγως του περιβάλλοντός του.

 
Θυμάμαι την προπέρσινη καταμέτρηση όπου η δαπ πήρε πάνω από 50% σε ψήφους για 1η φορά στις εκλογές. Τότε μιμούμενος κοροϊδευτικά τον υπεύθυνο της δαπ που όταν απ’ την κάλπη έβγαινε ψηφοδέλτιο της παράταξής του, φώναζε σα φανατικός χουλιγκάνος, φώναζα και εγώ με παρόμοιο τρόπο και τόνο της φωνής. Κατά την καταμέτρηση ήταν σφιγμένος, αγχώδης, φανερά ενοχλημένος απ’ τα πειράγματα και πανηγύριζε έντονα την κάθε ψήφο όσο πλησίαζε η αυτοδυναμία. Μετά λοιπόν την κατάκτηση της πολυπόθητης αυτοδυναμίας και ποσοστού μεγαλυτέρου του 50% (κάτι που σημαίνει πρακτικά πως μπορούν να παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις στο όνομα του συλλόγου των φοιτητών), σηκώθηκε απ’ τη θέση του και φώναζε προς το μέρος μου ‘’πάρτα αρχίδια μου’’ και στη συνέχεια ”βάλε τα στον κώλο σου μαλάκα’’ δείχνοντας μου παράλληλα τα γεννητικά του όργανα κάνοντας την κίνηση που συνοδεύει τη φράση αυτή! Θα έπρεπε να νιώθει μεγάλη αγωνία. Να είναι ο πρώτος δαπίτης στην οδοντιατρική που ενώ θα είναι αυτός ο υπεύθυνος, θα έπαιρναν ένα τόσο μεγάλο ποσοστό. Θα πρέπει να το θεωρούσε πολύ σημαντικό για εκείνον. Να αποδείξει δηλαδή στους άλλους και στον εαυτό του κυρίως πως είναι δημοφιλής και μεγάλος. Γι’ αυτό και ύστερα από το αποτέλεσμα μια μεγάλη ανακούφιση θα πρέπει ήρθε εκείνη τη στιγμή όπου η αμφιβολία του για τον ίδιο έλαβε τέλος, ώστε να αρχίσει μετά τα.. γαλλικά δείχνοντας ότι είναι αρχηγός σε όσους τολμάν να έχουν άλλη άποψη! Γίνεται όμως κάποιος που περνιέται για αρχηγός να παρακαλάει μικρότερούς του, να ανησυχεί και να κάνει πάμπολλα τηλεφωνήματα τις ώρες των εκλογών και να κερνάει όλη τη χρονιά με χρήματα του κόμματος αποσκοπώντας σε λίγες ψήφους? Μήπως έτσι δεν κάνει και ένας ζητιάνος?

 
Υπάρχει λόγος ήταν το φετινό σύνθημα των εκλογών. Αλήθεια υπάρχει? Γιατί αισθάνομαι πως δεν υπάρχει απολύτως κανένας. Δεν είμαι κατά των εκλογών και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη διεξαγωγή τους, τα συνθήματα, τα ποτά, την υπερβολική αφισοκόλληση, τις χαζοκόντρες και όλα όσα τις συνοδεύουν. Το πρόβλημα όμως είναι η αντίληψη που υπάρχει γι’ αυτές. Διότι οι φοιτητές δεν χρειάζονται καμιά παράταξη για να επιλύσουν τα προβλήματά τους. Γιατί ειδικά μέσω του ίντερνετ που μπορεί να γίνει ένα απίστευτα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια τους και μέσω συνελεύσεων και συναντήσεων μετά τα μαθήματα, μπορούν να συζητάνε, να προτείνουν λύσεις, να ψηφίζουν και κάποιοι να αναλαμβάνουν να πηγαίνουν στους καθηγητές και στον εκάστοτε πρόεδρο και τα όργανα διοίκησης για να διεκδικούν τα αιτήματα του συνόλου. Δε χρειάζεται καμιά σφραγίδα του συλλόγου, καμιά γραφειοκρατία και όργανο για να συζητάμε μεταξύ μας για τα εμπόδια μας στη φοίτησή μας και ακόμα και για κοινωνικά και άλλα θέματα αν το επιθυμούμε, χρησιμοποιώντας τους χώρους της σχολής. Ούτε οι καθηγητές είναι κρετίνοι τυπολάτρες ή μπαμπούλες όπως μπορεί να νομίζουν ιδίως οι μικρότεροι φοιτητές. Παλιότερα π.χχρησιμοποιούσαμε το Μανδαλίδειο αμφιθέατρο για να προβάλλουμε ταινίες και μας το επέτρεπαν κανονικά. Πολλά μπορούν να γίνουν αν υπάρχει θέληση και διάθεση ακόμα και μικρού μέρους των φοιτητριών και φοιτητών της σχολής.

 
Έτσι λοιπόν μπορούμε να κάνουμε κάθε χρόνο εκλογές και να παίζουμε με τους συμφοιτητές μας τους κομμουνιστές, τους δαπίτες, την εάκο , την αρεν κ.ο.κ, να περνάμε καλά και να παίρνουμε 1 μέρα ρεπό απ’ τη σχολή, αλλά ως εκεί. Διότι και άχρηστες είναι για να λύνουμε τα φοιτητικά προβλήματα (βλέπε το ότι δεν άλλαξε και τίποτα προς το καλύτερο από τότε που η δαπ π.χ έχει αυτοδυναμία εδώ και 2 χρόνια) και γιατί είναι τελείως ψεύτικες όπως και η προσωρινή χαρά των νικητών, που δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Και εξαιτίας αυτού του ψεύτικου θεσμού πραγματικά άξιοι φοιτητές μπορεί να απορριφθούν για τη θέση κάποιου μεταπτυχιακού εξαιτίας των πελατειακών σχέσεων των παρατάξεων με ομοϊδεάτες καθηγητές. Πολλά είναι τα παραδείγματα όπου υπήρξε εύνοια(υψηλοί βαθμοί, συμμετοχή με εργασίες σε συνέδρια) σε φοιτητές-μέλη κομματικών παρατάξεων εξαιτίας των γνωριμιών τους με καθηγητές και των κοινών πεποιθήσεών τους. Αρκετές συμφορές έχει φέρει στη χώρα αυτή η νοοτροπία και αρκετοί άνθρωποι χάνουν σήμερα τα σπίτια και τις ζωές τους εξαιτίας των κόμπλεξ και των συμπλεγμάτων των πολιτικών και των σαθρών ιδεολογιών τους. Η εξουσία είναι απαραίτητη μόνο όταν η πρόθεσή που έχει κανείς είναι να κάνει κάτι βλαβερό. Οποιαδήποτε πράξη που είναι δημιουργική και ειλικρινής δεν απαιτεί καμιά δύναμη. Η δημιουργικότητα και η ευγένεια που είναι πραγματικά δυνατές ποιότητες στον άνθρωπο, πηγάζουν από μέσα μας πολύ φυσικά, χωρίς κανένα αγώνα, αβίαστα.  Όταν ζητά κανείς να του δώσουν οι άλλοι »δύναμη», ισχύ και στήριξη στον »αγώνα» του, υπάρχει κάποιο πρόβλημα εκεί. Γι’ αυτό για να αλλάξει κάτι στην κοινωνία μας, περισσότερο από εξουσία οι άνθρωποι που κυβερνούν σήμερα και οι νέοι άνθρωποι που οδεύουν στα χνάρια τους χρειάζονται κατανόηση και αποδοχή από τους άλλους. Να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση για τους ίδιους κυρίως και ακολούθως να παραιτηθούν απ’ την προσπάθεια να γίνουν οτιδήποτε άλλο απ’ αυτό που ήδη είναι. Και το ίδιο ισχύει για όλους μας ανεξαιρέτως. Η εξουσία όμως στα χέρια του κάθε Άδωνι, Σαμαρά, Βορίδη, Βενιζέλου, Μιχαλολιάκου, Κασιδιάρη, του κάθε δηλαδή σοβαρά ψυχικά αρρώστου ανθρώπου, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη.

 
Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο άρθρο μου στο blog της εακο. Θα ήθελα γι’ αυτό να συμβουλέψω τους μικρότερους κυρίως φοιτητές να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, να επιτρέπουν στον εαυτό τους να είναι όπως ακριβώς είναι και να μην προσπαθούν να τον αλλάξουν ψάχνοντας για αναγνώριση. Να μη φοβούνται τη μοναξιά πιθανώς του πρώτου καιρού και να μην καταπιέζονται προσπαθώντας να ταιριάξουν κάπου που αισθάνονται ότι δεν ανήκουν. Να μη φορτώνονται με τα βάρη και τις απόψεις ττων άλλων και να μη δέχονται τίποτα χωρίς να το αμφισβητούν οι ίδιοι. Να έχουν πίστη στις δυνάμεις τους και στην ικανότητά τους να μαθαίνουν, να ρωτάνε και να είναι παρατηρητικοί ώστε να μαθαίνουν κι από τους γύρω τους. Να αγαπήσουν αυτή την επιστήμη και το αντικείμενο της οδοντιατρικής αν πρόκειται να την εξασκήσουν στη ζωή τους. Τέλος να έχουν υπομονή, να αφήσουν τη ζωή τους να τους διδάξει μέσα απ’ τις εμπειρίες τους και να αφιερώσουν τα μοναδικά και πολύτιμα φοιτητικά τους χρόνια σε πράξεις δημιουργικές, σε πράγματα που τους δίνουν Χαρά, σε ταξίδια και εκδρομές, στη φιλία και την αγάπη. Διότι ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος και ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε ώστε να ξοδεύεται σε οτιδήποτε λιγότερο ουσιώδες.

 

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά του σχήματος για την παρέα και τις στιγμές που πέρασα μαζί τους στην πορεία στην Οδοντιατρική και την ΕΑΚΟ, γιατί χωρίς όλους εκείνους που ήταν σε αυτό όλα τα προηγούμενα χρόνια θα ήταν αδύνατο να γράφω αυτή τη στιγμή και να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου εδώ και πιθανόν και η δικιά μου εξέλιξη να ήταν διαφορετική δίχως εκείνους και το χαρακτήρα τους.

~ από eakodent στο 8 Μαΐου, 2014.